Tumangis kayo
mga inang inagawan.
Kayo na nagluluksa
at naninikluhod
na sana’y matabunan na lang ng lupa;
o bumuka ang langit
upang kayo’y higupin;
pailanlang sa kung saan…
Tumangis kayo
mga inang naghahangad…
na makatakas na lamang
sa walang katapusang pag-asam
na sana’y makabalik
ang nawala n’yong mahal sa buhay…
Tumangis kayo nang buong lakas
Hanggang ang luha’y masaid
at ang nakataas nyong mga palad
ay mangagtikom sa pagkapoot…
Tumangis kayo nang buong hapdi
sa bawa’t n’yong pagdalaw,
pagsamo at pagpalahaw
sa mga inaring libingan
na hindi inyo….
Namatayan kayo ng mahal sa buhay
subalit di nyo batid kung nasaan!
Sa aba ninyong ang mga isipan
ay walang pagkahingalay..
Tulad ng mga kaluluwang
hinahanap ninyo’t humihingi ng katarungan.
Mapoot kayo sa di-matingkalang sakit
sa gitna ng bangungot ng mga gabi…
Bakit ninyo tinatangisan
ang puntod ng kung sinong nilalang –
BIKTIMA RIN BA SILA NG PAGDUKOT AT PAGPATAY?
