ipikit man ang matang nanlalabo
madarama pa rin ang paghampas
ng patay na hangin
magsusumamo pa rin ang sikmura
sa maghapong walang biyaya
kundi takaw-tingin
sa naglalaway na grasyang
sakmal ng mga buwitre
sa kabila ng pumapagitnang salamin
ipikit man ang matang nanlalabo
yayakapin pa rin ang bunsong
namamayat bundat ang tiyan
taglay ang bulateng nananahan
dinig pa rin ang ungol ng asawa
na hindi makatulog
dulot ng ubong ilan taon nang
ayaw umalis sa baga
mahihiga pa rin
matutulog sa matigas na karton
kasiping ang lamig ng gabi
ipikit man ang matang nanlalabo
ilalahad pa rin ang palad
hihingi ng awa habag
sangkusing na biyaya
lalanghap pa rin ng demonyong usok
ng lunsod
itatanaw pa rin ang mga mata
sa malayong kabundukang
hindi nagisnan ng katandaan
pagkat nilamon ng pagasa
bumaliw sa tadhana
ipikit man ang matang nanlalabo
wala walang taingang
makaririnig ng daing
ng sikmurang humihiyaw ng tulong
ipikit man ang matang nanlalabo
mamatay pa rin sa kinasadlakang buhay
na di natugunan ng dapat sanang magliligtas
