Lahat tayo may mga bagay na gustong balikan, mga panahong sumasariwa at nagpapaalaala ng ating kabataan.
Nakapaglaro ka ba ng tumbang preso? Lata lang ng Alaska na pinukpok ang mga gilid at tsinelas na de-sipit o kaya ay alpombra, masaya na.
E, ang taguan sa ilalim ng buwan? Magkapatong ang iyong mga kamay habang nakaharap ka sa poste o bakuran, ano nga ba ang kanta dun?
Nalaro mo rin ba ang agawang base, touching robert, gol-den gol-den at does the color?
Ilan lamang ‘yan sa mga laro nung ating kabataan. Hindi mo inaalala ang pera dahil wala namang pusta, di tulad ng mga video games na minsan inilalayo tayo sa iba.
Nakakain ka na ba ng street food? Fishball, kikyam, cheesecake, kwek-kwek, tsaka tokwa na dalawang pisong may kanto pa noon ang uso. Sa ‘yo, ‘yun e daig pa ang Jollibee. Minsan nga kapag nahulog sa garapon ng sarsa pilit mo pang kinukuha o di kaya’y hihirit ka ng “Manong, palitan nyo nahulog po sa loob!”
Kung wala namang pera, makabili lamang ng Pop Cola ay maglalambing kina tiyo at tiya kasabay ang pangakong bubunutan sila ng puting buhok o matutulog ka nang tanghali.
Noon, madalas ang picnic. Toka-toka tayo ng dadalhin para lamang makasama — sa ilog, sa gubat sa parang at kahit nga sa likod ng bahay ay ayos na. Gumagawa pa tayo ng bitag o patibong para makahuli ng pugo o di kaya ay kabatu-bato.
Kwebang tinik alam mo pa? Ang mga sanga ng puno at mahahabang damo ay babalumbunin para magmistulang kweba na may kunyari’y tinik.
Nakapag-tumbling ka na ba sa dayami? Di ba pag-uwi mo, pilit mong pinapakamot sa nanay mo ang likod mong kating-kati?
Nilalagyan ang bulsa mo ng isang dakot na buhangin dahil hindi ka na naman tumaya sa agawang bola. O di kaya’y ayaw mo kunin ang picha ng Chinese kit na napunta sa malayo. Di ka na nga isinasali sa larong siato dahil madalas kang mandaya sa pagbilang.
Nakakatuwa di ba? Andaming pwedeng paglibangan noon na walang bayad — para sa atin libre ang lahat.
Basketbol na medyas at stocking ang bola at ang goal naman ay lata ng Magnolia na binutasan ang puwitan.
Niluma ni ate ang manika ni Princess Sarah na yari lang sa karton ng sigarilyo o kaya ay yung patigas sa likod ng intermediate na papel — may Pambansang awit pa nga, di ba? Mas maganda kung gawa ito sa cardboard, napapalitan din ito ng damit depende sa okasyon, pwede ring mamili ng partner basta magaling kang magdrawing at gumupit. Minsan nga naririnig ko sila ng kanyang mga kalaro na may dubbing at voice over pa.
Masaya tayo kapag umuulan, makakapagtampisaw na naman sa baha tapos nun, shower ka sa alulod ng bahay ng may bahay. Pinapaanod pa nga natin ang tsinelas na goma para kunwari’y balsa.
Kapag napagod na ay haharap sa TV. Aabangan si Nelo o di kaya ay si Cedie. Nagagalit ka kapag inaapi sya ng Mahal na Konde, nalulungkot ka naman kapag nawawala si Patrash. Sina B1 at B2, di ba nag eenjoy ka kapag naglalaro sila nina Lulu at syempre ang mga kaibigang oso.
Noon ang tinatawag na text ay yung pitik o yung mga maliliit na cards na may drawing na eksena sa pelikula. Kinukulayan pa natin, tanda na iyon ang malabas mong pamato. Hindi gaya ngayon ang text ginagawa kapag may cellphone ka.
Naging musika na sa atin tuwing madaling araw ang sigaw na “pandesal”. Kahit tinatamad kang bumangon. pipilitin mo para lamang makabili nito at isasawsaw sa mainit na kape.
Kapag tanghali naman, tuwang-tuwa ka kapag dumaraan ang nagtitinda ng ice drop, putong kawali na may libreng tsaang gubat, mais, bibingka, sinok mani, palitaw, ginataan, suman, at kung anu-ano pa. Marinig mo lang nga ang kalembang ng maliit na kampana, agad kang tumatakbo kahit magkandarapa.
At sino ang makakalimot sa taho? Di ba ang sarap lalo na kung maliliit yung sago at madami ang arnibal.
Niluma rin natin ang cellphone noon. Naaalala mo pa ba ‘yung mga lata na binutasan natin ng pakong de-uno tsaka yung pisi na pantahi ng sako na kinakabit natin sa mag magkabilang dulo tapos tag-isa tayo? Puwede rin ang party line kahit ilan.
Kapag panahon naman ng mais nakikipag-unahan tayo sa mga matanda para mananlaw ng gagamba. Gamit natin ay flashlight pero ang paalala nila, ingat daw sa ahas tubo.
Ang duyan natin na gawa sa sako ng bigas at ang lubid na pambigkis sa baboy ay ating ipinapakabit sa puno ng mangga, at sabay nating kinakanta ang “telebong telebong…”
Haaay! Kay sarap maging bata noon di ba? Sayang di nila inabot. Hanggang balik tanaw na lang ba?
hi
maganda ang talumpati ngunit sa dulo mo lamang maiintindihan kung bakit ganoon ang mga nakasulat sa itaas. Para pala ingatan natin ang kinabukasan ng darating na henerasyon, tama ba?
Maaari ko bang gamitin ang piyesang ito?
Maraming salamat.
oh my golly ang anget ng kwen2 i swear…….
..
oh kwento n buh un?chaka huh?
maganda.
..ahahah parang aq ung kausap ahihihi naka2tuwa,,
ikakapy q e2 hah..kailangan ng kapatid q ihh..ahaha tnxx
JEJEMONS?