Kabilugan ng buwan, maraming mga batang nagkalat sa daan. Laro dito, laro doon. At pagsapit ng umaga, mga bata’y nagkalat na. Hanap dito, hanap doon. Sa pagdating ng hapon, nagkakagulo sa nayon. Sabi raw ay may piyesta roon, kaya mga bata’y naroon.
Kaysarap alalahanin ng mga alaalang dating naging atin. Mga larong may pagkakaisa, larong pinagbuklod ang ating lahi ang ipinapakita.
Hindi gaya nang dati, umaga pa lang, mga bata’y nagtataya-tayaan na. Hanggang tawagin sapagkat kainan na. Lingon dito, lingon doon, tagu-taguan na naman sa dapit hapon. Kapag may piyesta, palosebo ay sikat na sikat na. Sa mga laro sa paaralan, patintero, sipa’t takraw at sipa ay laging nandiyan.
Ngunit, nasaan na ito ngayon? Tuluyan na nga bang nilamon ng modernisasyon? Laro ng lahi ay natabunan, ng mga laruang walang katotohanan. Nagkalat diyan ang mga computer na may laro pa at Friendster. Samahan pa natin ng mga Play Station, Cellphone at MP3, kung saan sarili mo lamang ang ikinukubli. Halos tayong lahat na ay nalamon ng pantasya sa mga larong ngayon ay isa-isa. Hindi gaya ng dati, tayo ay sama-sama. Laro ng lahi nasaan ka na?
Kilala tayong mga Pilipino sa pambihirang pagkakaisa, nagtutulungan, at sama-sama. Naging tulay natin ang mga larong ito upang makilala tayo sa buong mundo.
Hahayaan na lang ba nating malamon tayo ng modernisasyon at ang tunay na kultura ng mga Pilipino ay tuluyan nang mabaon?
Napakagandang katanungan. Ngunit, sa ganang amin (TALIBA), hindi kaya ang pagtataguyod sa ating tunay na kalinangan (kultura) ay dapat magsimula sa ating pangalan at pangalan ng bansa? Alam natin lahat na ang pangalan ng ating bansa (Philippines, Pilipinas o Filipinas) ay HINDI katutubong atin. Sapagkat ito’y ibinigay ng ating mapang-aping mananakop na Kastila, sa pagbibigay pugay sa Hari ng Espanya (Haring Felipe). Kaya naman ang mga mamamayan ng bansa ay tinatawag ngayong Pilipino o Filipino. Tayo mismo, sa ganang amin, ay nawawala at di malaman kung ano ang totoong tayo. Sa pagkakataong ito, hindi ba napapanahon nang alamin ang ating pinagmulan – ang ugat ng ating dakilang lahi?
Kaibigan, matagal na naming iwinaksi ang mga “dayuhang pangalan” yan, sapagkat ang aming turing at bigay na katutubong pangalan ng ating mahal na bansang ay BANSANG MAHARLIKA at ang mga mamamayan nito bilang mga MAHARLIKA. Bilang pagpupugay sa kadakilaan ng ating mga ninuno at dugong ibinuwis ng mga dakilang bayani ng Lahing Kayumanggi.
Mabuhay ang Lahing Kayumanggi! Mabuhay ang Bansang Maharlika! Mabuhay ang mga mamamayang Maharlika!
sana ganon pa rin ang mga laro ngayon.. hindi puro di pindot na lang tulad ng video games…
mabuti naman at may iilang nakaalala pa ng mga katutubong laro…….
go Filipino….!!!!
tara na laro na tayo ng Taguan..! o kaya mag-Dota na lang tayo..!
masarap balikan ang mga larong naging bahagi na ng ating kultura…sana patuloy pa rin itong nilalaro hindi man sa mga kalye,sana itinituro ito sa ating mga paaralan para hindi ito tuluyang mamatay kahit ilang henerasyon pa ang dumating…
sana maging mulat pa rin ang mga kabataan natin ngayon sa mga laro ng ating lahi…at hindi lamang nakatuon ang ating mga atensyon sa mga laro na sinasabing dulot ng makabagong teknolohiya….
buhayin natin ang ating laro ng lahi…suportahan natin ang bawt isa…
God bless
tama….kailangan natin panatilihin ang mga laro na sariling ating…….kailangan natin na i preserve at idevelop para naman sa mga susunod na henerasyon………wag natin masyadong tangkilikin and mga larong de pindot kasi gagawin lang tayong tamad, samantalang yong mga larong pinay it can develop you physically, spirituall, and mentally…..
sige na laruin natin and mga larong sariling atin..mag palo sebo, magtaguan habang bilog ang buwan…tumbang preso mahuli and siyang taya…………
napakagandang balikan ang mga larong lahi ng pilipinas. ang mga larong naging ugnay sa atin sa mabuting kalusugan.dahil sa mga larong ito tayo ay naging malusog. sana maalala rin ng iba natin na ang larong atin ay napakaganda. magandang balikan.noon tayo ay masaya na naglalaro sa ating mga kapitbahay. ngaun tayo ay nag iisa lang naglalaro. dahil sa mga computer o mga playstation. patuloy na nilamon ang kulturang laro ng pagkamodernasyon….
patuloy po nating tangkilikin ang sariling ati… laurel, jayson po from cebu…thnx
Ang sayang balikan ang laro ng ating mga ninuno dahil ito ang simbolo ng ating lahi. Nakakalungkot lang isipinna maymga kabataan ngayon hindi na pinahahalagahan ang mga llaro noon dahil modernong teknolohiya. Dapat ipamulatsa kanila kung gaano kahalagaang mgalaro ng ating mga ninuno ng sa gayon lalonilang makilalaangating lahi o pinagmulan. Sana nga, muling ituro sa mga paaralanang laro ng ating lahi.
Pahalagaha po natin ang mga larong Pinoy. Mabuhay kayo! Salamat. Fr. Zamboanga
Mabuti nmn may nakaisip pa na maggawa ng site… at paghirapan lang gawin tong site para lang maalala ng mga tao ang mga larong nakakalimutan na ng mga tao….. kmi nga saamin… hindi sa kadahilanang gawa ng computer games at mga video games ang dahilan…. date… lagi kming naglalaro… halos pag sabado’t linggo naglalaro kami ng patintero, un mas lalo na ang walang katapusang Bang sak…. sa larong un kung saan saan kami nakakarating.. nakakapunta kami sa may kalipongpyang, sa lingga, sa court ng palingon…. pero masaya…. at mas masaya ang larong Batong Bata… nong isang araw non sa may tapat ng somputer shop nmin… naglaro kaming lahat ng magkakaibigan ng Batong Bata… sobrang dami namin non… bato dito… bato don…. takbuhan dito, takbuhan doon…. mabuti nga walang nadudulas at nadadapa… habang kami’y naglalaro ng may napakalaking ngiti sa muka… ang aking Papa ay nanonood… at nakita ko sa kaniya ang napakatamis na ngiti…. dahil nakita niyang maraming bata na masayang naglalaro….. pag may nakakailag sa malakas na pagbato ng taya….. maraming nasigaw… at tawa ng tawa nmn si papa…. dahil siya… hindi niya naranasang maglaro ng mga larong aming nilalaro… ung hindi niya naranasang marami siyang kasamang makipaglaro…. dahil nong bata pa siya… meron siyang kuya… pero laging wala sa kanila… dahil nagaaral ang kaniyang kuya…. tapos ang kaniyang mga magulang ay nagtratrabaho… kaya siya ang laging nagiisa doon sa kanilang bahay at nagbabantay…. wala siyang kalaro…. kundi ang mga laruang binili ng kaniyang itay…. kaya ang naging bunga noon….. nong nagkaasawa siya..ung nga at Mama ko… gusto niya maraming bata…. maraming masaya sa bhay…. at un nga….. 8 n kmi ngyung magkakapatid…. meron pa ngang naagas na 4 eh…. ako nmn ang 3 sa mga magkakapatid … ako si Julie Ruth…. at ang aking mga kapatid nmn ay sna… Jennie Rose 16 yrs, Julius Rey 15yrs, Me Julie Ruth 12yrs, Jubie Race 9yrs, Jellie Rain 7yrs, Jerome Ralf 5yrs, Justine Ram 5yrs…. at si Baby Joycie Rich…. wahehehhe!!!! ^_^ wala pa nga sa isang buwan eh… Ang aking mama ay si Resurreccion Nebalga 40yrs… biruin mo nagkaanak pa si mama ng 40yrs… waehehhe at si papa nmn ay si Joseph B. Nebalga… na isang guro sa kolehiyo sa paaralang City College….. Thanks and kung gusto nyu po add nyo po me sa friendster…. Juru_17@yahoo.com at sa ym ko nmn po ay Juru_17 Thanksssss… ^_^
Mabuti nmn may nakaisip pa na maggawa ng site… at paghirapan lang gawin tong site para lang maalala ng mga tao ang mga larong nakakalimutan na ng mga tao….. kmi nga saamin… hindi sa kadahilanang gawa ng computer games at mga video games ang dahilan…. dahil mga dalaga’t binata na kami.. puro nakatutok na kami sa aming pagaaral.. pero baka sa bakasyon maglaro kmi kahit mga binata’t dalaga na kami… pero sigurado ako…. unti lang kmi…date… lagi kming naglalaro… halos pag sabado’t linggo naglalaro kami ng patintero, un mas lalo na ang walang katapusang Bang sak…. sa larong un kung saan saan kami nakakarating.. nakakapunta kami sa may kalipongpyang, sa lingga, sa court ng palingon…. pero masaya…. at mas masaya ang larong Batong Bata… nong isang araw non sa may tapat ng somputer shop nmin… naglaro kaming lahat ng magkakaibigan ng Batong Bata… sobrang dami namin non… bato dito… bato don…. takbuhan dito, takbuhan doon…. mabuti nga walang nadudulas at nadadapa… habang kami’y naglalaro ng may napakalaking ngiti sa muka… ang aking Papa ay nanonood… at nakita ko sa kaniya ang napakatamis na ngiti…. dahil nakita niyang maraming bata na masayang naglalaro….. pag may nakakailag sa malakas na pagbato ng taya….. maraming nasigaw… at tawa ng tawa nmn si papa…. dahil siya… hindi niya naranasang maglaro ng mga larong aming nilalaro… ung hindi niya naranasang marami siyang kasamang makipaglaro…. dahil nong bata pa siya… meron siyang kuya… pero laging wala sa kanila… dahil nagaaral ang kaniyang kuya…. tapos ang kaniyang mga magulang ay nagtratrabaho… kaya siya ang laging nagiisa doon sa kanilang bahay at nagbabantay…. wala siyang kalaro…. kundi ang mga laruang binili ng kaniyang itay…. kaya ang naging bunga noon….. nong nagkaasawa siya..ung nga at Mama ko… gusto niya maraming bata…. maraming masaya sa bhay…. at un nga….. 8 n kmi ngyung magkakapatid…. meron pa ngang naagas na 4 eh…. ako nmn ang 3 sa mga magkakapatid … ako si Julie Ruth…. at ang aking mga kapatid nmn ay sna… Jennie Rose 16 yrs, Julius Rey 15yrs, Me Julie Ruth 12yrs, Jubie Race 9yrs, Jellie Rain 7yrs, Jerome Ralf 5yrs, Justine Ram 5yrs…. at si Baby Joycie Rich…. wahehehhe!!!! ^_^ wala pa nga sa isang buwan eh… Ang aking mama ay si Resurreccion Nebalga 40yrs… biruin mo nagkaanak pa si mama ng 40yrs… waehehhe at si papa nmn ay si Joseph B. Nebalga… na isang guro sa kolehiyo sa paaralang City College….. Thanks and kung gusto nyu po add nyo po me sa friendster…. Juru_17@yahoo.com at sa ym ko nmn po ay Juru_17 Thanksssss… ^_^
sana ang ating mga paaralan ay ipaalala na ang mga larong pinoy ay nakakabuti sa kaisipan at pangangatawan ng bata…karamihan kasi sa mga magulang ngaun ay over protektib sa mga anak nila, mas gusto nila na nasa loob lang ng bahay.at di marumihan, ayaw nilang pawisan ang mga anak nila.kaya madaling nagkakasakit ang mga bata ngaun dahil sa radiation ng TV,computers,video games at iba pa.Teknolohiya ang sumisira sa mga kanataan ngaun.Dapat sa paaralan,ipalaro sa mga bata ang mga larong pinoy lagi.
Mabuhay ang Pilipino.
ang ganda mo dong!!!!!!!!!!!
:-p :lol2: :lol2: :)