Ahmed, Sampung Taong Gulang

Kangina pa napapansin ni Sham ang batang lalaking iyong nakatayo malapit sa kanya at nakatitig sa kanya. Hindi na lamang niya pinapansin.

Sa palagay niya’y hindi naman tiktik ang batang iyon, sapagkat paano kaya magiging tiktik ang isang sa hitsura’y ni hindi pa tin-edyer?

At kung tiktik man ang bata, ano naman ngayon kung malaman ng militar at ng pamahalaan na ang ipinunta nila sa paaralang iyon sa Datu Piang, Maguindanao ay isang humanitarian mission para sa mga napilitang lumikas mula sa kani-kanilang tahanan dahil sa mga operasyon ng militar laban sa Moro Islamic Liberation Front? Wala siyang makitang masama sa posibilidad na malaman ng militar at ng pamahalaan na siya, si Sham, ay kabilang sa pangkat na namimigay ng relief goods sa mga napilitang lumikas, habang ang iba naman sa mga kasamahan niya’y nagsasagawa ng serbisyong medikal at psycho-social, gayundin ng dokumentasyon ukol sa kalagayan ng karapatang pantao sa nasabing lugar.

Naalaala niyang may kailangan siyang kunin sa kanilang sasakyan kaya’t saglit niyang iniwan ang kanyang mga kasamahan.

Habang lumalakad siya’y napansin niyang sinusundan siya ng bata. Hindi pa rin niya ito pinapansin – hanggang sa tawagin siya nito. “Kuya.”

Tumalikod siya at tiningnan ang bata. Noon niya napansing parang pirming nanlilisik ang mga mata nito.

“Halika, me sasabihin ako sa ‘yo.”

Huwag naman sanang tumagal at marami pang gagawin, naiisip ni Sham. Nilapitan niya ang bata.

“Ano y’ong sasabihin mo?”

“Sabihin mo muna sa ‘kin, Muslim ka ba o Krist’yano?”

“Muslim.”

Saglit na wari’y sinipat-sipat siya ng bata bago ito nagsalitang muli. “Y’ong tito ko, binaril ng mga sundalo. Hindi naman rebelde ‘yon. Nakita ko. Nangingisda lang sa ilog, pinatay na nila.”

“Ano’ng pangalan mo?”

“Ahmed.”

Nagpakilala rin si Sham. “Ilang taon ka na?” tanong niya kay Ahmed.

“Sampu.”

Naalaala niya ang mga kasamahang bahagi ng psycho-social team.

“Alam mo, me mga kasama akong p’wedeng makatulong sa ‘yo. Gusto mo, ik’wento natin sa kanila y’ong nangyari sa tito mo?”

“Mga Muslim din ba sila?”

“Me Muslim, me Krist’yano.”

“Ayoko!”

Ang pagtakbo ni Ahmed ay yaong takbong tila hindi siya hihinto hangga’t may lupa sa ilalim ng kanyang mga paa.